Johan
Geen stel herinnerings is
volledig sondat dat daar melding gemaak word van ant Dora nie – die laaste van
die de Wets. Die spelling hierbo is dié
van ʼn niggie van ons, in haar baie prille jeug toe sy seker omtrent in haar 2de
jaar op laerskool was.
Nou wat weet ek van ant
Dora? Oom John was ʼn posmeester in
Rondebosch (as ek reg onthou). Hulle het
daarheen getrek uit Elliot in die Oos-Kaap; presies wanneer hulle getrek het
weet ek nie, maar om een of ander rede dink ek dit moes gewees het in die
1930’s. En hulle was maar altyd daar:
eers ant Dora én oom John, en toe na oom John oorlede is ±1960, net ant
Dora.
Hulle “teenwoordigheid” ervaar ek self
nog elke dag, hulle het toe my pa en my ma getrou het in 1938 as ʼn trougeskenk
gegee ʼn lang bank waarvan die rugleuning kan sak en dan kan mens slaap daarop,
en twee bypassende Morris-stoele.
Dáárdie einste 3 meubelstukke staan vandag nou hier in my sitkamer in
die aftreeoord waar ek woon. Amper 80
jaar oud.
Ant Dora was ʼn grande dame. ʼn “Lady”.
Mens het so geleidelik uit haar praat agtergekom dat hulle baie aktief
was in die kulturele aktiwiteite van die Afrikaanse gemeenskap in die Kaap –
goed soos die Koffiehuiskonserte en so aan.
En seker ʼn snob ook, hoe dan nou anders?
Maar ek hou dit allermins teen haar, want wie van ons is nie?
Daarmee saam was haar voete plat op die
grond. Sy het byvoorbeeld baie gehou van
haar glas wyn, maar dan móés dit absoluut soet wyn gewees het. Daardie jare het mens mos Riesling en Stein
wit wyn gekry. Sy moes ʼn glas Stein – of
verkieslik Late Harvest – hê want die Riesling was “suur”. Rooi wyn was pleinweg net “sleg”, en klaar
gepraat.
Een onvergeetlike aand was die
aand toe almal gaan eet het die Sondag in die Lanzerac vir van der Spuy se 21ste. Die Lanzerac het daardie tyd ʼn reuse buffet-ete
gehad Sondagaande waarvoor jy maande voor die tyd moes bespreek. Ons het toe ook almal gesorg dat Lanzerac se
spyseniering nie veel van oorgebly het nie.
Maar toe almal uiteindelik loop, toe is ant Dora half weg in die
donkerte. Totdat iemand haar sien: sy
staan toe by die slaweklok voor die hotel en sy is met mag en mening besig om
die ketting daarvan te trek!
Soos dit ʼn grande dame betaam, het sy ʼn lekker streep ydelheid ook in haar
gehad. Niemand het amptelik geweet hoe
oud sy was nie. Ons het soort van
vermoed een of ander tyd dat sy nou die 80 moes geslaan het. Ook hardhorend, of voorgegee dat sy meer doof
was as wat sy werklik was.
Een Sondag by
Diazstraat toe sit sy in die voorhuis en van ons is in oom Tossel se garage
besig met iets. En iemand noem haar
naam. Nou al wat ek kan dink is dat die
klank moes uit die garage bo-oor die binnemure van die huis gegaan het deur die
plafon. Maar hoor het sy haar naam
gehoor. Want die volgende wat óns hoor
was: “wat sê julle daar van my?”
No comments:
Post a Comment